Category: Κείμενα και Αφίσες λόγου

Το παρακάτω κείμενο το μοιράζουμε στο λύκειο της νόρμαν και στο Επαλ της αγ.σοφίας και πρόκειται για κείμενο που μοίρασαν σε σχολεία οι ανυπάκουοι μαθητές για τις μαθητικές καταλήψεις.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ , ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ.
ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

Στις  5 μάη, 22 μετανάστες από την Ερυθαία και τη Σομαλία δολοφονήθηκαν 4.5 ναυτικά μίλια βόρεια της Σάμου, απ΄την μηχανισμούς της ελληνικής δημοκρατίας. Μέσα απ’τα μίντια οι λιμενομπατσοι και τ’αφεντικά τους φρόντισαν να διαμηνύσουν πως ο λόγος του πνιγμού τους παραμένει ασαφής.

Πριν την Σάμο, υπήρξε η Λευκάδα, το Φαρμακονήσι, η Χίος, η Μυτιλήνη, ο Έβρος και μετά από αυτήν και πάλι η Λαμπεντούζα. Μιλάμε για μια θάλασσα  γεμάτη με πτώματα μεταναστών εργατών, μιλάμε και λιμενικούς που γουστάρουν  να δολοφονούν (βλέπε Χίο­ ­καλοκαίρι 2007­ και φαρμακονήσι –Φεβρουάριος 2014) , για κεντρικούς κρατικούς σχεδιασμούς που οδηγούν ξεκάθαρα στους φόνους. Μιλάμε για μια πλειοψηφική κοινωνία που ΓΝΩΡΙΖΕΙ και που αρέσκεται να χαζεύει τα πτώματα στις ειδήσεις των 8 και να ονειρεύεται τα καλοκαιρινά της μπάνια. Μιλάμε για ότι πιο βάρβαρο έχει να επιδείξει ένα κράτος που διεξάγει  πόλεμο με πραγματικές απώλειες στα σύνορα του και έναν πληθυσμό που στην πλειοψηφία του έχει συνηθίσει τον θάνατο. Μιλάμε για μια ευρωπαϊκή πολιτική, που ενώ καταστρέφει οικονομικά και πολιτικά τις χώρες προέλευσης των μεταναστών, βάζει μπάτσους, μαφίες και στρατό να φυλάνε τα σύνορα της.

Όμως πρέπει να μιλήσουμε και εμείς. Εκείνες/οι που δεν αρνούνται να δουν ότι κάτω από αυτόν τον ήλιο και απ’ αυτήν την θάλασσα γίνονται εγκλήματα κατά της εργατικής τάξης.

 Να υψώσουμε την αντιφασιστική μας αξιοπρέπεια και να μην συνηθίσουμε τον θάνατο.
Να φωνάξουμε για όλους εκείνους τους χιλιάδες μετανάστες ­ θύματα ενός διαρκούς πολέμου.

Με αφορμή την πορεία, το απόγευμα της δευτέρας 2 Ιούνη, πίνουμε τον καφέ μας στο αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο που στήνουμε στην πλατεία εργατικών κατοικιών, συζητάμε και προβάλλουμε βίντεο για την δολοφονίες στα ελληνικά θαλάσσια σύνορα και την Λαμπεντούζα. Θα μαστε εκεί απο τις 7 το απόγευμα.

(για να διαβάσεις το κείμενο πάτα εδώ)

Είναι κάτι που το παρατηρούμε όλοι όσοι κινούμαστε στη γειτονιά μας:

Οι μετανάστες που άλλοτε ζούσαν δίπλα μας, τριγυρνούσαν στους ίδιους δρόμους με μας ή δούλευαν εδώ, είναι πια σχεδόν εξαφανισμένοι. Όχι, δεν έφτασαν στον τόπο προορισμού τους ταξιδεύοντας με καράβι από το λιμάνι της Πάτρας  άλλωστε κάποιοι απ’ αυτούς δεν είχαν καμία τέτοια πρόθεση και ήθελαν να φτιάξουν τη ζωή τους εδώ.

Όσοι δεν έκαναν τη χάρη στους λιμενόμπατσους και κατάφεραν να μην πνιγούν στα φαρμακονήσια και στις λευκάδες, έρχονται αντιμέτωποι με τη δεύτερη επιχείρηση (ψυχολογικής, αλλά και φυσικής) εξόντωσής τους, αυτή τη φορά μέσα στην ενδοχώρα του ελληνικού κράτους: τις φασιστικές επιχειρήσεις- σκούπες του Ξένιου Δία, που μαζεύουν και κρατούν φυλακισμένους στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης/κέντρα κράτησης χιλιάδες μετανάστες. Έγκλειστοι πίσω από ψηλούς τοίχους και συρματοπλέγματα, εκπαιδεύονται στον αργό θάνατο και  στην έλλειψη οποιουδήποτε δικαιώματος. Με μόνο τους αδίκημα ότι δεν έχουνε χαρτιά. Ελάχιστη ποινή 18 μήνες. Μεγιστη, όση θέλει το κράτος.

Κατά την είσοδό τους στα κέντρα κράτησης, αν δεν είναι τυχεροί να τους υποδεχτεί κάποιος από τους λίγους ευαισθητοποιημένους δικηγόρους, τότε πέφτουν στην αγαπητή αγκαλιά δικηγόρων που έχουν μυριστεί και αυτοί, μαζί με όλους τους ενδιαφερόμενους (διοικητές, φύλακες κλπ) ότι στην υπόθεση υπάρχει χρήμα. Στοιβάζονται μέσα σε κτήρια, που αν πριν δεν ήταν κοντέινερ ή αποθήκες εμπορευμάτων, σίγουρα δεν διαθέτουν τις στοιχειώδεις απαιτήσεις υγιεινής. Η φαρμακευτική περίθαλψη επικεντρώνεται, κυρίως, στην χορήγηση depon, ενώ τους δίνουν ψυχοφάρμακα με το τσουβάλι για να τους κρατάνε σε συνεχή αδράνεια. Η επικοινωνία με τον έξω κόσμο περιορίζεται στις επισκέψεις από αντιρατσιστικές οργανώσεις ή ξένων παρατηρητών. Προφανώς και απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών, ενώ ο τρόπος αντίδρασης τους, οι διαμαρτηρίες/εξεγέρσεις, καταστέλλεται με τον δέοντα σκληρό τρόπο. Αυτές οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης πολλές φορές οδηγούν στον θάνατο και στην αυτοκτονία.

 Όταν φτάσει περίπου το 18μηνο, ανάλογα και πότε υπάρχει μεγάλη ζήτηση στις παραπλήσιες αγροτικές περιοχές, αποφυλακίζονται με ένα χαρτί που τους δίνει το ελεύθερο, για 6 μήνες,να φύγουν από την Ελλάδα. Διόλου τυχαία, αν βρίσκονται στην Δυτική Ελλάδα το μόνο μέρος που μπορούνε να πάνε είναι το κάτεργο της Μανωλάδας (σας θυμίζουν κάτι οι τραυματισμένοι από σφαίρες μεταναστες εργάτες στα φραουλοχώραφα της συγκεκριμένης περιοχής;). Όταν περάσει το εξάμηνο το κοντέρ μηδενίζει και η επιστροφή στα κέντρα κράτησης και ο χρόνος παραμονής εκεί ξεκινάει  πάλι από το μηδέν.

 Και έτσι η διαδικασία διαχείρισης των μεταναστών εργατών και εργατριών συνεχίζεται. Με την αδράνεια της πλειοψηφίας της κοινωνίας να οπλίζει τον κρατικό, παρακρατικό και κοινωνικό φασισμό. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα, όχι οι μετανάστες.

Το Σάββατο 22 μαρτίου στις 12:00 συγκεντρωνόμαστε στην Πλατεία Αγ.Σοφίας , ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών.

ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΟΥ ΔΙΑ

Τον τελευταιο καιρό εχουν εμφανιστεί στους τοίχους της γειτονιάς μας πατριωτικά συνθήματα με υπογραφή επαμ. Εμεις ως αντιφασίστες και αντιφασίστριες  που βλέπουμε τον ευατό μας -στο παρόν και (ή για κάποιους) στο μέλλον- κομμάτι της εργατικής τάξης, βγήκαμε και τα σβήσαμε. Γιατι τίποτα δεν μας ενώνει με τους έλληνες εργοδότες μας, τους ελληνες ρατσιστές, τους έλληνες σεξιστές και πολλούς άλλους ελληναράδες…

Ακολουθεί η αφίσα που κολλήσαμε στους δρόμους που υπήρχαν τα πατριωτικά συνθήματα και αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το σβήσιμο τους.

Στον τοίχο που βρίσκεται κολλημένη αυτή η αφίσα, κάποιοι ολιγόνοες ή επιτούτου βαλτοί έγραψαν  συνθήματα τύπου “έλληνα πεινάς γιατί τους προσκυνάς”, “εθνική ανεξαρτησία”, “ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”.

Με την αντίσταση δεν έχουμε πρόβλημα γενικώς (ο λαμπτήρας πυρακτώσεως είναι απο τις μεγαλύτερες εφευρέσεις της ανθρωπότητας), πρόβλημα έχουμε και χοντρό μάλιστα, με ότι έχει να κάνει με το έθνος, την πατρίδα και τα αφεντικά, αριστερά ή δεξιά.
Είμαστε τίποτα “κολλημένοι” μυστήριοι τύποι που τους χρηματοδοτεί ο τζορτς σόρος; Είμαστε τίποτα “παλιόπαιδα” που είμαστε ενάντια στην εθνική ενότητα επειδή ήθελαν να έχουν γεννηθεί στην αμερική μέσα στη χλιδή;

Που λέτε, είμαστε ενάντια στην εθνική ενότητα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως τα απελευθερωτικά προτάγματα είναι ταξικά και όχι τα εθνικά, η απελευθέρωση έρχεται απο την αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων, όχι απο την αποτίναξη της ‘’τυραννίας της Μέρκελ’’. Γιατί πιστεύουμε στην απελευθέρωση της τάξης μας και όχι του έθνους μας. Γιατί έλληνας είναι και ο Σαμαράς και ο Βαρδινογιάννης, φτωχοί όμως είμαστε μόνο εμείς. Γιατί πιστεύουμε σ’ έναν κόσμο χωρίς εθνικούς διαχωρισμούς και χωρίς τάξεις. Γιατί ούτε απόγονοι του Λεωνίδα είμαστε, ούτε απόγονοι του Αριστοτέλη. Είμαστε άνεργοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, ξένοι και ντόπιοι, άντρες και γυναίκες που χρηματοδοτούν τις δράσεις τους μόνοι τους ακριβώς για να πουν ένα απλό πράγμα

ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΗ

Γιατί ο κόσμος χωρίζεται σε φτωχούς και πλούσιους, σε εργάτες και αφεντικά και όχι σε έλληνες-γερμανούς ή έλληνες-αλλοδαπούς. Αυτοί οι διαχωρισμοί χρησιμεύουν μόνο στα αφεντικά για να ρίχνουν τα μεροκάματα, να μας διαιρούν και να εξασφαλίζουν ό,τι  πιο πολυπόθητο γι’ αυτούς: ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ και σε όσους ανόητους δημαγωγούς προσπαθούν να περάσουν τις σάπιες ιδέες τους στην κοινωνία για να αποκομίσουν κάτι άλλο εξίσου σημαντικό όπως στην προκειμένη. Πολιτικό Κέρδος.

Και εμείς τους τοίχους της γειτονιάς μας δεν θα τους αφήσουμε γεμάτους μαλακίες