Ισως κάποιοι το έχουν νιώσει το συναίσθημα. Κάθε μέρα “περίεργα” πράγματα συμβαίνουν. Η φτώχια και η ανεργία που μας περικυκλώνουν, οι απολύσεις που μας τρομοκρατούν, οι μειώσεις των μισθών που μας υποτιμούν, οι μπάτσοι που πληθαίνουν, οι ρατσιστικές πλειοψηφίες που βιάζουν τις πόλεις μας (ρίχνοντας την χολή τους και ενίοτε τα χέρια τους πάνω στους μετανάστες ή βρωμίζοντας τους τοίχους μας). Συμβαίνουν όμως και άλλα “περίεργα”: στις πόλεις μας οι εργάτες συνηθίζουν να αγωνιούν και να διαδηλώνουν μαζί με τα αφεντικά τους, συνηθίζουν να συμμαχούν με αυτά, πιστέυοντας οτι ετσι θα την βγάλουν καθαρή και δεν βλέπουν το προφανές: οτι τα αφεντικά τους σκάβουν τον λάκο (γιατι ετσι συνηθίζεται να γίνεται σε αυτό το κωλοσύστημα). Τα χέρια των εργαζομένων αυτούς τους καιρούς, βοηθούν στο σκάψιμο τους ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ λακου με το να διαφωνούν για το που θα είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και να μην βλέπουν τον νεο φασισμό που επευλάνει και θα πάρει αμπάριζα και τους ίδιους, με το να ζητάνε και άλλη ασφάλεια (αρα και άλλες κάμερες, και άλλους μπάτσους και περαιτέρω διαχείρηση των ζωών μας), με το να αφήνουν τα ασπόνδυλα να κινούνται ελέυθερα στις πόλεις μας και το κράτος να διαχειρίζεται τις καθημερινές μας συνήθειες και να επεμβαίνει απαγορέυοντας τες “για το καλό μας” (όπως το κάπνισμα…).
Αλλα το μυαλό μας δεν μας αφήνει να κατατάξουμε τα παραπάνω στα “περιεργα” αυτόυ του κόσμου. Ούτε στα μεμονωμένα περιστατικά που τα αποδίδουν όσοι ξεχνάνε (και θέλουν να ξεχνάνε) ευκολα. Γιατί όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα που ζούμε όλοι εμείς, ως (τωρινό ή μελλοντικό) κομμάτι της εργατικής τάξης, είναι ο καθημερινός πόλεμος που διεξάγουν τα αφεντικά και το κράτος τους εναντίον μας. Ειτέ με κρίση είτε χωρίς κρίση, είτε χτυπούσε τους μετανάστες εργάτες είτε και τους ντόπιους εργάτες, πάντα έτσι ονομαζόταν. Απλα λίγοι έβλεπαν οτι ο (κρατικός και κοινωνικός) φασισμός που πολεμούσε μαζικά τους μετανάστες εργάτες και τις μετανάστριες εργάτριες εδώ και μια εικοσαετία θα χτυπήσει και τους ντόπιους εργάτες στο μέλλον. Γιατί τότε η πλειοψηφία των ντόπιων εβριζε, βίαζε και σκατοπλήρωνε (ή μπορεί και να μην πλήρωνε και καθόλου) τους μετανάστες και τις μετανάστριες, γιατί απλά μπορούσε. Και λίγοι κατάλαβαν οτι αυτός ο πόλεμος θα στρέψει τα βέλη του και σε εμάς πιο έντονα στο μέλλον.
Και αυτός ο νέος φασισμός για τον οποίο μιλάμε, μπορεί να μην κουβαλάει σβαστιγκές ή στοχάδια αλλα βρίσκεται πίσω απο υψωμένες ελληνικές σημαίες (που είναι καρφωμένες πάνω στα πτώματα των μεταναστών), πίσω απο τα μέτρα όπως η απαγόρευση καπνίσματος, πίσω απο τις “υγειονομικές βόμβες” και τον πόλεμο σε πόρνες, μετανάστες και ναρκομανείς, πίσω απο τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και την ανεργία.
Εμείς απο την μεριά μας, προσπαθώντας να κατανοήσουμε το παρελθόν και το παρόν μας, επιζητούμε να βρεθούμε με ανθρώπους που έχουν ακόμη τα μυαλά τους στα κεφάλια τους. Με ανθρώπους που σιχαίνονται τα “κοιτάω τον κώλο μου”, που δεν αδιαφορούν όταν βλέπουν τα (πολλά) στραβωμένα βλέμματα προς τους μετανάστες και σε άλλα περιθωριακά κομμάτια (όπως στους ναρκομανείς ή στις πόρνες) αλλα κρατούν τα δικά τους στραβωμένα βλέμματα για τα αφεντικά, για τους ελληναράδες πορνοπελατες, για τους μπάτσους, τους ρατσιστές, τους φασίστες και τους κάθε λογής μαφιόζους (κρατικούς και μή). Επιζητούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας γιατί γνωρίζουμε οτι αν δεν το κάνουμε, θα βρεθούμε μόνοι μας μπροστά σε μια όλο και αυξανόμενη μερίδα της κοινωνίας που γίνεται όλο και πιο φασιστική. Και αυτά δεν είναι θεωρίες, είναι το μέλλον μας κοινωνίας που τόσα χρόνια ζούσε με τον καλυμμένο -και μη- φασισμό της και εμείς δεν θέλουμε να γίνουμε κρέας στα δόντια τής. Επιζητούμε λοιπόν να βρεθούμε με το κομμάτι που μας αναλογεί και να χτίσουμε τις δικές μας άμυνες στις γειτονιές στις οποίες ζούμε.
Ολοι μας, με τις δικές μας δυνάμεις και τα δικά μας χεριά , μακρυά απο αρχηγούς, κομματα και μίντια. Θέλουμε να συζητήσουμε για τις ζωές μας, αντιλαμβανοντάς τες ως κομμάτι όλων εκείνων που με ασφάλιση ή χωρίς, εποχιακά ή καθημερινά πουλάνε τα χέρια τους σε μικρά ή μεγάλα αφεντικά, γιατί γνωρίζουμε οτι για όσους απο εμάς δεν έχει γίνει ακόμη κομμάτι του παρόντος, σίγουρα είναι το άμεσο μέλλον μας.
